De sterren van de toekomst
archief oud artikel 12 maart 2009 Rotterdam, Zuid-Holland 'Ik sta nu misschien wel naar de nieuwe Nebahat Albayrak of Jörgen Raymann te kijken!', bedenk ik me ineens. Aandachtig neem ik de tien jongeren in mij op, met de illusie dat ik ze over dertig jaar zal herkennen als zij aan de top staan. 'Jong 2009 - tien van tegenwoordig' is een tentoonstelling over tien Rotterdamse jongeren die volgens de curator "de sterren van de toekomst" zijn.
Veel belovend
Aan elke, veelbelovende, jongere werd een kunstenaar gekoppeld. De artiest kreeg de lastige taak om de jongere op grootse wijze te portretteren. Elke kunstenaar heeft een expositieruimte tot zijn beschikking die gevuld mag worden. Sommige kunstenaars lijken de plank totaal mis te slaan, terwijl andere de jongere echt tot het ontroerendst toe weten te vatten.
Fashionist
De eerste ruimte van de tentoonstelling staat helemaal in het teken van Marco van Rijt. Hij is 22 jaar en uitblinker in mode, of beter gezegd, hij is een fashionist. Het kunstenaarsduo Transister heeft een verbluffend eindproject neergezet. De hele kamer is behangen met levensgrote tekeningen van Marco. Het duo liet de achtergrond leeg en gebruikte voor Marco alleen de kleuren zwart, wit en rood en rozetinten. Dit zorgt ervoor dat alle nadruk ligt op Marco's gelaat. De quote die op de muur geschreven staat maakt het geheel compleet: "I am jealous of everything whose beauty does not die. I am jealous of the portrait you have painted of me".
Zangeres
Andere blikvangers zijn de (soort van) glas-in-loodramen van kunstenaar Cosh. Zijn inspiratietwintiger was Laise Sanches, een zangtalent. Naast de enorme ramen zie je wat persoonlijke eigendommen van Laise, die de kunstenaar ook heeft gebruikt als een soort moodboard. Tussen de spullen ligt een boek van Stephen King en een LP van Bobby MC. Ferry met een originele handtekening erop. Maar waarschijnlijk is het idee voor de drie meter hoge glas-in-loodramen ontstaan door een foto van Laise met een Bijbeltekst erop. Het ene raam is roze-oranje en laat een kruis met speakers zien. Bovenin het andere raam is het gezicht van Laise te zien met een microfoon, witte stranden met palmbomen en een limousine. Een blik op de ramen laten allerlei verschillende facetten van Laise zien. Groots, maar toch intiem.
Onderwijstalent
Even verderop is een heel grappig 'Hans en Grietje-huisje' te zien. Heel leuk bedacht, met in het huisje een schoolbord waar elke bezoeker zijn mening kan geven, van "poep" tot "oost, west, thuis best". Hoe grappig het huisje ook is, het lijkt totaal niet te passen bij de persoon die het moet uitbeelden. Ja, natuurlijk heeft de kunstenaar de vrijheid om zijn of haar jongere te verbeelden, maar naar mijn mening laat kunstenaar Tummie weinig terugkomen van de twintigjarige Halil. De besluitvaardigheid en zelfstandigheid van deze jongeman is niet terug te zien in het 'kunsthuisje'. De enige link is het schoolbord, want Halil geeft, vanuit zijn eigen bedrijf, lessen aan jongeren om hen weerbaarder te maken in deze maatschappij. Het kleurige huisje doet eerder denken aan een basisschooljuffrouw, en heeft op het schoolbord na, helemaal geen connectie met het verhaal van Halil. Totaal geen gepaste combinatie.
Arubaanse Femke Halsema
Maar nu heb ik nog niet eens gehad over het schattige balletpakje van danseres Fabia, de Arubaanse Femke Halsema, of de prachtige tekeningen van de schuchtere moeder Nermin. Al deze mensen geven een stukje van zichzelf bloot. Soms heel persoonlijk en zeker de moeite waard om te bekijken.
Recensie - Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 12 maart 2009 - 693
