» Let op: deze activiteit is voorbij «
In deze tentoonstelling nemen tien hedendaagse kunstenaars uit binnen- en buitenland je mee naar een wereld waarin niets is wat het lijkt. Hun kunstwerken spelen met contrast, licht, orde, perspectief, oneindigheid en ruimtelijkheid. Ze plaatsen je in een wereld die schijnbaar onmogelijk is en geven een vervreemdende fysieke beleving.
Bij een phantom limb, of fantoompijn, registreren de hersenen een gevoel of pijnsensatie die er niet is. Dat is ook het geval bij het werk van Oscar Santillan. Hij presenteert een eiland dat niet bestaat. Bermeja in de golf van Mexico, stond jarenlang aangegeven op topografische kaarten. Toen Mexico en de Verenigde Staten hun territoriale wateren wilden vastleggen bleek het plotseling verdwenen te zijn. Santillan reisde naar de exacte coördinaten van het fantoomeiland en verzamelde daar honderden liters zeewater. Hieruit destilleerde hij zout dat samengeklonterd het eiland gestalte geeft. Bermeja bestaat nu nog slechts bij de gratie van Santillans werk en onze fantasie.
Feit of fictie
In het werk van Patrick Corillon loop je in de voetsporen van zijn fictieve muze Oskar Serti. Als kijker neem je de werkelijkheid van Serti over. Zo wordt ongemerkt de grens tussen realiteit en fictie overschreden. Je bent plotseling zelf de hoofdrolspeler van het verhaal. Saskia Olde Wolbers geeft in video vorm aan haar onwerkelijke werelden. Ruimtes die doen denken aan vervreemdende filmsets zijn het decor van eigenaardige gebeurtenissen en lijken in onaardse vloeistoffen gedompeld. Dominique Teufen plaatst je in een kamer waar net een feestje is geweest. Door haar aanpassingen aan de ruimte bekruipt je het gevoel van desoriëntatie.
Diepte
Ook in de fotografie zijn kunstenaars in staat om de realiteit een onverwachte wending te geven. Marc Philip van Kempen fotografeert zijn eigen chaotische decors. De werken lijken geen twijfel te laten bestaan dat de beelden bewerkt zijn. Het zijn echter niet de foto’s, maar de objecten die gemanipuleerd zijn. De jonge kunstenaar Matthijs Munnik omringt je met kleur. In zijn installatie Luminal speelt hij met perspectief en diepte, waardoor je in een oneindige, kleurrijke leegte stapt.
