Surrealistische film met een hypnotiserende score voor cello’s en bandoneon
Wie eerder het expressionistische Nosferatu zag, ontdekt hier een volkomen andere benadering van het vampiergenre. In de film Vampyr uit 1932 voert surrealisme de boventoon. Regisseur Dreyer liet zich inspireren door de spookverhalen van de Ierse schrijver J. Sheridan Le Fanu. De vier cellisten van Metrocelli en bandoneonist Martin de Ruiter vangen de onheilspellende sfeer van Dreyers beelden in een hypnotiserende score.
Een jonge man met belangstelling voor het occulte arriveert in het dorpje Courtempierre, waar de sinistere spookvisioenen weldra aan hem verschijnen. De op locatie gedraaide film met vernuftige beeldeffecten lijkt te zweven tussen de wereld van de levenden en die van de doden. Dat Dreyer daarbij de lineaire vertelvorm losliet, versterkt het gevoel gevangen te zijn in een verontrustende droom.Met Engelse ondertiteling
Vampyr (1932), film van Carl Theodor Dreyer met muziek van Metrocelli en Martin de Ruiter
