Karakteristieke kunst in Amstelveen

archief oud artikel 4 november 2008 Amstelveen, Noord-Holland De Leipziger Akademie heeft een tiental vaklui voortgebracht. Het werk van de kunstenaars van de Neue Leipziger Schüle is tot 11 januari 2009 te zien in het Cobra Museum voor Moderne Kunsten in Amstelveen. Drieënvijftig werken tonen het veelzijdige, eigentijdse karakter en hoge niveau van de jonge kunststroming.

Angstaanjagend, maar adembenemend is 'Feuer' (2005) van Tim Eitel. Het doek toont een vredig landschap, met op de voorgrond een brandend geheel wat de lucht koper kleurt. In het vuur zijn de contouren van een brandend huis te zien wat op instorten staat, maar nog met alle mogelijkheden overeind wordt gehouden. Het doembeeld wat Eitel schets is ijzingwekkend. 'Feuer' toont een wereld die geleidelijk naar de ondergang gaat. Het werk van olieverf is degelijk, maar gelijk ook heel eigentijds.

Melancholie

'Bach' (2008) van Christian Brandl is een prachtig voorbeeld van surrealisme met een vleugje romantiek. Het kunstwerk heeft net als 'Feuer' een melancholische ondertoon. Op het doek 'loopt' een tengere man met gebogen hoofd. Hij begeeft zich in een weids, glooiend landschap. Naast hem stroomt een beekje afwaarts. De bewolking overheerst, maar langs het beekje zijn enkele lichtpunten te herkennen. 'Bach' toont de levensloop van de eenzame wandelaar. De toekomst ziet er somber uit. Er is sober gekunsteld en dat sluit nauw aan bij de onderliggende gedachte.

Neo Rauch, een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Neue Leipziger Schüle, verwondert met raadselachtig werk. ‘Kommen wir zum Nächsten’ (2005) toont een boeiend schouwspel. Het gaat allerminst om een vrolijke aangelegenheid. Droevige, hangende gezichten, een versierd schavot en voorwerpen waarvan de functie totaal onduidelijk is.

Visie

De werken van Eitel, Brandl en Rauch behoren tot de groep kunstwerken met een duidelijke romantische onderlaag, surrealistische trekken en nostalgie als bindend element. Kenmerkend is de degelijkheid in de werken. De kunst is niet overdreven mooi, maar draagt de visie van de maker wel over.

De tweede groep kunstwerken in de expositie moeten het juist niet hebben van het verhalende aspect van kunst. Ze benadrukken juist de afwezigheid ervan. De kunstenaars ordenen de werkelijkheid met architectuur.

‘Het hogere’

In 'Schnellweg II' (2007) lijkt men bezig met de bouw van iets wat een snelweg moet heten. Opvallend is de kerk in het middelpunt van het schilderij. Het godshuis is het enige gebouw dat nog fier overeind staat en de deuren staan wagenwijd open. De rest bevindt zich in totale chaos. Het werk lijkt te doelen op de zoektocht naar 'het hogere'. Door de actuele wereldcrises zoeken mensen hun heil in de religie.

Kunstenaars die nadrukkelijk het individuele verhaal van de geschiedenis willen vermijden, worden samengebracht in de derde groep. Ze zetten vooral in op beeldfragmenten: het fotograferen van een gebouw of muur met een beladen geschiedenis.

Fascinerend zijn ‘Rom#16’ (2003) en ‘Rotterdam#11’ (2002) van Mattias Hoch. Hoch speelt in de foto’s met licht en donker en weet die contrasten op prachtige wijze in beeld te brengen. Collega-kunstenaar Ricarda Roggan doet het in ‘Schacht10’ (2006) en ‘Schacht5’ (2006) nog eens duntjes over. De contrasten doen hier – met de Oostenrijkse keldertaferelen in het achterhoofd - luguber aan.

De drie groepen vormen samen een bonte mengeling van verschillende kunstuitingen die de Leipziger Akademie zich eigen is. De kunstenaars weten op karakteristieke wijze, wars van alle opsmuk, hun boodschap over te brengen. Heel verrassend worden snelle maatschappelijke en culturele veranderingen verbeeld, zonder er overdreven de nadruk op te leggen.

Recensie - Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 4 november 2008 - 1158