Europese première van laag-bij-de-grondse operette
archief oud artikel 10 februari 2009 Amsterdam, Noord-Holland Twee neonazi’s en twee moslimterroristen die de Brooklyn Bridge in New York willen opblazen. Stof voor een hilarisch verhaal, zou je denken, maar in de operette 'The Beastly Bombing' wordt alleen maar op platte manier tegen schenen geschopt.
Europese première
'The Beastly Bombing' ging in 2006 in première in Los Angeles. Daar was het een groot succes. Opera aan het IJ haalde het stuk naar Amsterdam, waar het gisteravond in het Compagnietheater een heuse Europese première mocht beleven. Dat klinkt echter mooier dan het is.
Pedofiele priester
De ‘operette’ (het heeft ook wel wat van musical) van Roger Neill en Julien Nitzberg gaat over twee neonazi’s, Patrick en Frank, en twee Al Quada-terroristen, Abdul en Khalid, die allemaal de Brooklyn Bridge willen opblazen. Maar op de brug krijgen ze ruzie, omdat ze beiden de eer willen hebben. Uiteindelijk mislukt de aanslag en moeten ze vluchten. Tijdens hun vlucht stuiten ze op de weggelopen tweelingdochters van de Amerikaanse president, die vrolijk aan het experimenteren zijn met drugs. Met hen belanden ze in de gevangenis, waar Frank en Khalid met de dochters trouwen (ingezegend door een pedofiele priester). Uiteindelijk komt het zestal bij de president terecht, die heel wat minder christelijk blijkt te zijn dan men denkt.
Schuin en grof
De bedoeling van de makers van het stuk is; duidelijk maken hoe fout extremisme is. Maar in die opzet slagen ze niet. Want in hun ijver nemen ze hele godsdiensten op de korrel, in plaats van alleen extremistische uitspattingen. Zo wordt Jezus spottend neergezet als een extreem verwijfde homo. Wat dat met extremisme te maken heeft, is absoluut onduidelijk. Het enige dat met die scène bereikt wordt, is dat grote groepen mensen zich gekwetst zullen voelen. En op nog meer wijzen worden gelovigen te kijk gezet – en echt niet alleen extremistische gelovigen. Bovendien wordt dat alles op een schuine, grove manier gebracht. Het regent vloeken en vulgaire scènes ontbreken niet.
Magere muziek
Daar komt nog eens bij dat de muziek weinig voorstelt. Alleen al omdat het van band gedraaid wordt. Een slechte keus, dan kun je net zo goed op de bank een cd gaan zitten luisteren. Maar ook zijn lang niet alle stemmen goed en de stemmen die wel goed zijn (zoals de bariton van de president) worden te hard versterkt. Al met al een teleurstelling. Hoe kan dit stuk ooit zo populair zijn geworden in Los Angeles?
Recensie - Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 10 februari 2009 - 552
