Unieke Oudhollandse 'nep-opera'

archief oud artikel 7 april 2009 Stichting Ipermestra zocht bij het toneelstuk Granida van P.C. Hooft alle originele muziek en maakte er een ‘opera' van. Het resultaat mag er wezen, al is het etiket ‘opera' niet helemaal juist.

Stil in een hoekje

In de zeventiende-eeuw werd er bij bijna alle toneelstukken muziek gespeeld. Zo ook bij Granida van P.C. Hooft, een toneelstuk uit 1605. Maar omdat de precieze muziek die gebruikt werd, verloren is gegaan, kennen de meeste mensen Granida als literatuur die je stil in een hoekje leest. Stichting Ipermestra wilde dat veranderen en speurde naar de oorspronkelijke muziek bij het stuk. Het leidde tot een knappe reconstructie, die gisteren in de Stadsschouwburg in Amsterdam, onder toeziend oog van de koningin, in première ging.

Rapnummers

Granida gaat over herder Daifilo, die verliefd wordt op prinses Granida. Het lijkt een onmogelijke liefde, omdat Granida met een prins moet trouwen, maar uiteindelijk overwint de liefde de koninklijke plicht.

In het stuk wisselen gesproken delen en liederen elkaar af. Ook zijn er een paar stukken die net als een rap klinken, ondersteund door muziek van het zeskoppige ensemble La Sfera Armoniosa.

Komisch

Het stuk wordt door regisseur Wim Trompert en de solisten op een leuke, luchtige manier neergezet. Uitblinker is Marcel Beekman, een tenor die dankbaar de travestierol van voedster op zich neemt. Hij doet zijn uiterste best wijfelijk over te komen en zingt en acteert daarbij heel goed en, vooral, grappig.

De ouderwetse taal van P.C. Hooft krijgt zo op sommige momenten ook een erg komische lading. Jammer genoeg spreekt niet iedereen de zinnen zo duidelijk uit als Beekman. Er is weliswaar boventiteling met een eenvoudige Nederlandse vertaling, maar het is veel leuker en pakkender als je het zeventiende-eeuwse Nederlands kan volgen. Maar dan moeten de solisten wel duidelijk praten.

Zangtalent

Qua zang valt er minder te beleven dan je zou verwachten. Granida wordt aangekondigd als ‘opera’ (hoewel dus met aanhalingstekens), maar daar is niet veel van terug te zien. De solisten verschillen in kwaliteit, maar missen allemaal volume. De enige die vocaal veel in huis zou moeten hebben – de bekende sopraan Tania Kross – heeft een rol waarin ze vooral moet spreken. Haar zangtalent wordt gek genoeg maar weinig benut.

Uniek

Het verhaal, het acteerwerk en het decor (met een aantal special effects) mogen er wezen, maar de zang speelt een dusdanig bescheiden rol dat de term ‘opera’ de bezoeker zou kunnen misleiden. Granida zou vocaal meer moeten bieden als het opera wil heten. Niettemin is een zeventiende-eeuws, Nederlands toneelstuk met muziek iets unieks om te horen, en in de regie van Trompert geen straf om te zien.

Recensie - Laatst gewijzigd: 2022-12-28 13:22:49 · Gepubliceerd: 7 april 2009 - 699