Kostuumdrama met zang

archief oud artikel 6 mei 2009 Rotterdam Wie houdt van kostuumdrama’s en klassieke zang kan bij La Traviata van Internationale Opera Producties wel eens een leuke avond beleven. In de traditionele uitvoering worden beide dingen succesvol gecombineerd.

Luxe prostituee

La Traviata van Giuseppe Verdi speelt zich af in en om Parijs, in het wereldje van de high society. Oftewel: rijke salons, mooie jurken, nette manieren, veel geroddel. Violetta is een aantrekkelijke vrouw die zich als een soort luxe prostituee heeft opgewerkt naar de hogere klasse. Maar echte liefde heeft ze nooit gevonden. Totdat Alfredo Germont aan komt zetten en haar ware liefde verklaart. Maar Alfredo’s vader Giorgio steekt een stokje voor de relatie, waarna Violetta langzaam haar ondergang tegemoet gaat (ze lijdt aan tuberculose). Vlak voor haar dood komt Alfredo weer bij haar, nadat hij door zijn berouwvolle vader de waarheid over Violetta’s vertrek heeft gehoord.

Origineel

In Amsterdam draait momenteel bij De Nederlandse Opera een heel moderne productie van deze opera van Verdi. Opera Nova-Bydgoszcz koos voor Internationale Opera Producties voor de traditionele, originele uitvoering. Dus met alle pracht en praal aan kostuums en decors van die negentiende-eeuwse tijd. Dat maakte het een soort van kostuumdrama. Waarbij de zangers voor het drama moesten zorgen. Het duurde even voordat dat echt gebeurde. Sopraan Susie Georgiadis wist als Violetta niet zoveel raad met het eerste deel, maar werd gaandeweg het verhaal sterker en sterker in haar acteerspel. Daardoor zorgde vooral zij voor een stukje diepgang in het verhaal.

Bravoure

Het acteerspel van Violetta’s geliefde Alfredo (Vasyl Grokholskiy) en diens vader Giorgio (Volodymyr Openko) was te zwak om veel bij te dragen aan die diepgang. Maar stemmen hadden ze wel. Alfredo was een immense tenor, die vol bravoure zijn partij zong. Helaas kon hij alleen maar fors zingen, terwijl soms juist een ingetogen geluid mooier zou zijn geweest. Openko had een vol, klankrijk geluid, waarmee hij veel expressiever was dan zijn ‘zoon’ Alfredo. Violetta kon naast dramatisch acteren ook dramatisch zingen. Haar technische hoogstandjes in het eerste deel waren niet heel bijzonder – en ze sloot af met een valse slotnoot – maar de lyrische melodieën in het vervolg van het verhaal bracht ze met veel gevoel.

Slap en ingetogen

Het orkest liet wel hier en daar wat steekjes vallen onder leiding van Bernhard Steiner. Na een prachtig begin bleef het tempo te lang laag en de climax die de opera in de slotakkoorden moet bereiken, werd tenietgedaan doordat die akkoorden veel te slap en ingetogen neergezet werden. Maar verder was de muziek zo intens en romantisch als het verhaal zelf. Die mooie muziek, de goede stemmen en het weelderige decor lieten de haken en ogen vergeten en maakten van deze Traviata een mooie voorstelling. Een waar kostuumdrama.

Recensie - Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 6 mei 2009 - 833