Mariken van Nieumeghen wijst de weg
archief oud artikel 2 juni 2010 Cultuur Nijmegen, Gelderland 'De Romeinen hebben hier 'altijd' al gewandeld... Nu jij nog!', aldus de slogan van het Rijk van Nijmegen. Ik nam deze raad ter harte en maakte een wandeling van een uur door het hart van Nimwèège.
De wandeling begint bij het Vlaams Arsenaal. Hier stond vroeger het klooster van de zusters van Mariënburg. Later kwam daar het Arsenaal voor in de plaats, de opbergplaats voor het wapentuig van de vestingstad. Nu bevindt zich hier een restaurant, café en brasserie. Vanaf hier ga ik op weg naar de stadsbeelden van de wederopbouw na het bombardement van 1944. Maar hier gaat het al mis. Vrouwen staan erom bekend niet heel goed te kunnen kaartlezen. En helaas bevestig ik hier het vooroordeel. Na drie keer hetzelfde te rondje lopen en een aantal voorbijgangers aan te spreken, ben ik het zat. Ik besluit een punt te op de kaart te zoeken wat ik wel kan vinden. Dat is de meer dan honderd jaar oude linde, de Wilhelminaboom aan het begin van de Gerard Noodtstraat.
Museum het Valkhof
Aan het einde van de straat kom ik bij de walmuur. Dit is het begin van het Hunnerpark en hier knettert het groen je tegemoet. Langs de walmuur leidt een trappetje je dieper het park in. Maar helaas gaat de route naar links. De geschiedenis verdwijnt en het moderne heden komt ervoor in de plaats. Een enorm mintgroen gebouw verspert de weg. Museum Het Valkhof. Hier komt de geschiedenis en het heden van Nijmegen tot leven. De collectie bestaat uit Romeinse kunst- en gebruiksvoorwerpen, moderne kunst en oude kunst. Over smaak valt niet te twisten, maar het gebouw valt redelijk uit de toon naast het prachtige Kelfkensbos.
De route buigt af naar rechts en daalt ineens steil naar beneden. Dit is het steilste stukje van Nijmegen. Vroeger was hier geen trap. Toen was het hier zo steil dat de straat bekend stond als het 'stikste', het meest steile straatje. Als het had gesneeuwd was het een grote drukte met sleetjerijden. Eenmaal beneden zijn we bij de prachtige Waal. Grote vrachtschepen varen voorbij en de wind waait door je haren. Niet te geloven dat dit mooie stukje natuur zich op nog geen drie minuten van het stadscentrum bevindt. Aan de Waalkade bevindt zich het Nationaal Fietsmuseum Velorama.
Sint Stevenskerk
Genoeg uitgewaaid. Het is tijd voor een grote klim het centrum weer in. Ik kom langs het gedenkteken de Kitty de Wijzeplaats ter nagedachtenis aan alle omgekomen Nijmegenaren in de Tweede Wereldoorlog. Daarna passeer ik de Smidstraat. Deze straatnaam herinnert aan de gilden van vroeger. Er is bijvoorbeeld ook nog een Brouwerstraat, Snijderstraat en een Platenmakersstraat. Ik blijf klimmen. Bijna bovenaan de Stikke Hezelstraat gaat de route links de trappen op naar de Sint Stevenskerk. De kerk werd zwaar getroffen bij het bombardement van 1944, maar werd tot 1969 heropgebouwd. Rechts loop ik onder een mooie boog door en kom ik terecht midden tussen winkels, cafés en restaurants.
Op het plein zwaait een bronzen beeld uit 1956 van Mariken iedereen toe. De gezellige cafeetjes wachten mij al op, maar de wandeling gaat door. Na een paar stappen struikel ik bijna over de Blauwe Steen. Hij is eerder grijs, maar de steen markeert het oorspronkelijke middelpunt van de stad. Na het voorbijgaan van het stadhuis, loop ik de moderne winkelstraat Marikenstraat in. Aan het einde van de straat steekt het bekende Arsenaal al met kop en schouders boven alles uit. Nijmegen is ontdekt en Mariken is klaar met haar rondleiding. Tijd om tot rust te komen op het gezellige uitgaansplein!
Reportage - Laatst gewijzigd: 2021-07-19 15:29:52 · Gepubliceerd: 2 juni 2010 - 14384
