Radicaliteit krijgt een ander gezicht bij fototentoonstelling Angry
archief oud artikel 24 februari 2011 Cultuur Rotterdam, Zuid-Holland Het woord radicalisering zorgt sinds 9/11 bij menig Nederlander voor een bittere nasmaak. Dit terwijl radicaliteit ook zijn positieve kanten kent. De fototentoonstelling ANGRY laat bezoekers nadenken over jonge en radicale mensen. Gedreven door het idealisme vormen zij een drijvende kracht achter maatschappelijke veranderingen.
ANGRY is vormgegeven als een soort doolhof. Door middel van gangen met foto’s naar vierkante hokken waar films of foto’s geprojecteerd worden. In verschillende zitjes vertelt onder andere voormalig Tweede Kamerlid Wijnand Duyvendak (GroenLinks) over zijn ervaringen omtrent radicalisering.
"ANGRY zet je aan het denken"
Ruw
Verderop hangen foto's van gescheurde posters, gemaakt door Ad van Denderen (Until Paradise, 2002-2003). Bebaarde mannen kijken je dreigend aan; onder hun portret staan Arabische tekens. Het bordje naast de posters legt uit dat dit de manier is om jonge Palestijnse martelaren te herdenken. De posters worden direct na hun dood verspreid in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever.
Aan de andere kant van de muur laat Stacii Samidin met tien foto's zien wat voor leven hij heeft geleid. De Republik Maluku Selatan (RMS: Republiek der Zuid-Molukken) speelt daarin de hoofdrol. De Molukse vlag die met eerbied wordt gedragen, een lip met daarin de initialen van de RMS getatoeëerd en emoties die loskomen bij demonstraties. De momentopnames laten zien hoe intens het radicalisme onder de RMS vandaag nog leeft.
Naast de grof geschetste ruwheid van het radicalisme laat de tentoonstelling ook andere kanten van radicaliteit zien. Ari Versluis en Ellie Uyttenbroek fotografeerden twaalf stoere skinheads, reli-rockers, emo's, ecopunks en young activists en maakten van elke identiteit één collage (Exactitudes, 1994-2010). Het contrast van de identiteiten en de pogingen om zich te onderscheiden worden hierdoor extra duidelijk.
Beeldvorming
Susan van Hengstum laat de bezoeker met foto's uit Evidential Value (2009) nadenken over beeldvorming door de media. Elk beeld is in feite al manipulatie. Van Hengstum maakte haar foto's volgens journalistieke gebruiken, maar dan in situaties zonder nieuwswaarde. Het gevolg is een minutenlang staren naar ondoorgrondelijke foto's.
Naast de vele foto's en portretten worden er verschillende documentaires gedraaid. Het filmessay Dial H-I-S-T-O-R-Y (1997) van Johan Grimonprez vertelt over vliegtuigkapingen sinds 1960 en hoe deze de nieuwsverslaggeving veranderd hebben. Heftige beelden worden afgewisseld met shots van vrolijke gebeurtenissen, waardoor Grimonprez een surrealistische werkelijkheid creëert. De documentaires van kunstenaressen Annette Behrens, Daya Cahen en Nisrine Boukhari gaan over uiteenlopende onderwerpen. Van Nederland en de verhouding tot de Marokkaanse jeugd tot het nationalistische zomerkamp van 'Nashi', waar een miljoen Russische jongeren zich klaarmaken om Rusland tot de leider van de 21ste eeuw te maken.
De geluiden van de documentaires ontmoeten elkaar in de ruimte van ANGRY. De betonnen vloeren weerkaatsen de onheilspellende klanken en vormen een canon met het geroezemoes van de bezoekers. De compositie van deze klanken met de oproepen van de portretterende filmpjes zorgen voor een des te grotere impact bij het bestuderen van de foto's. In het midden van de ruimte is een loungehoek gemaakt. Leuzen als 'Radicalisering is een opvoedprobleem' worden op vier witte wanden geprojecteerd.
Radicalen vroeger en nu
Voor de tentoonstelling zijn twaalf filminterviews gehouden met radicalen van vroeger en nu. Onder andere Wijnand Duyvendak (voormalig Tweede Kamerlid GroenLinks), Abé Sahetapy (treinkaper Wijster) en Maaike Meijer (Paarse September) vertellen over hun ervaringen op het gebied van radicaliteit, idealisme en woede.
De tijdlijn met verschillende oproeren vanaf 1961 tot heden geven een stukje bewustwording rondom de manipulatie van het beeld. Radicalisme wordt zwart afgeschilderd. Ter illustratie zijn er de mediabeelden van de gekke jaren '60 met Dolle Mina, de rellen rondom de kroning van koningin Beatrix in 1980, de opstanden in Parijs in 2005 en de rellen bij het Sundance Festival in Hoek van Holland 2009. In deze tijden van maatschappelijke tegenstellingen is een tentoonstelling als ANGRY voor ieder mens van waarde. Radicaliteit is een onderwerp dat iedereen aangaat. De beelden en filmfragmenten zetten de bezoeker stil bij de verschillende kanten van het radicaal zijn en laten zien dat radicaliteit ook vandaag de dag nog onder jonge mensen leeft.
De rellen in Hoek van Holland 2009
Recensie - Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 24 februari 2011 - 918
