archief oud artikel 30 juni 2014 Cultuur Reine Marie Verhagen begon zoals zoveel anderen: blokfluitles in een klas met dertig kinderen. “Alleen ben ik nooit meer gestopt!” Sindsdien verdiept ze zich in de geschiedenis van de blokfluitmuziek en groeide haar passie voor het instrument. Die passie brengt ze over op het conservatorium en tijdens concerten.

Reine Marie Verhagen vond als kind blokfluiten ‘echt leuk'. En het ging ook gewoon goed. “Dat hadden mijn ouders ook in de gaten, dus ik kreeg privéles en nog later ging ik naar de vooropleiding van het conservatorium.” Het was een turbulente tijd voor de blokfluit.

Rond 1965 werd het instrument als het ware herontdekt. Frans Brüggen, de pionier van de blokfluit, was daar ook bij betrokken. “Na 1750, het jaar waarin Bach overleed, werd er zo goed als geen muziek meer geschreven voor blokfluit. In de Romantiek was geen plek voor dit instrument! Maar in de zestiger jaren laaide de belangstelling weer op, Nederland had daarin een leidende rol. Het gonsde op het conservatorium, een spannende tijd. We moesten ver terug in de geschiedenis om te zien wat er vanaf de zestiende eeuw was geschreven over blokfluitmuziek en –techniek. Er werd veel onderzoek in bibliotheken gedaan en op papier gezet. Omdat de blokfluit al die tijd onderbelicht was geweest, was er ook weinig bekend over blaas- en toontechniek. Iedereen kan wel op een blokfluit blazen, dat is niet zo moeilijk, maar er is veel meer te zeggen over een goede fluittechniek.”

Verhagen vertelt: “Tegenwoordig wordt alles opgeschreven, hoe iets gespeeld moet worden bijvoorbeeld. Maar in die tijd werd er niet bij de noten geschreven of je hard of zacht moest blazen. De componist ging er van uit dat we dat wel zouden weten. Nog verder terug in de tijd werd de melodie niet eens genoteerd, het werd voorgespeeld en ‘via het oor' overgedragen.”

Knetterhard werken

Drive voor oude muziek

Vooroordelen

Interview - Laatst gewijzigd: 2014-07-02 13:41:23 · Gepubliceerd: 30 juni 2014 - 1198