archief oud artikel 2 februari 2015 Cultuur Ede, Gelderland De Mexicaanse gitarist Santiago Lascurain begon ooit klassieke gitaarmuziek te spelen als opstapje naar rock, maar dat lijkt na 20 jaar klassiek niet meer zo'n realistisch voornemen. Hij brengt nu tophits op de gitaar tot leven, warmbloedig en virtuoos.

Heerlijk om te spelen

Een avond vol spelen met slechts een gitaar: Santiago Lascurain doet het. Het concert in de Edesche Concertzaal begint met Dowland, muziek van vijf eeuwen oud. Vooral op het derde deel, Fantasy, verheugt hij zich: "Het raakt me, ik vind het heerlijk om het te spelen", zegt hij. Op Dowland volgt Britten, in wiens muziek een diep verlangen klinkt naar innerlijke rust en vrede.

Als contrast speelt Lascurain als hoofdwerk na de pauze de Sonata opus 47 voor gitaar van de Argentijn Alberto Ginastera. "Ik speel het werk al tien jaar, en met veel plezier. Het is een synthese van de Latijns-Amerikaanse muziek, van de geest en de ziel van dat continent."

Kamer vol orgelmuziek

Muziek, vooral klassieke muziek, is er voor Lascurain al zijn hele leven. Thuis in Mexico-City hoorde hij Mozart, Bach en Haydn. Een sleutelmoment staat nog scherp in zijn herinnering: "Ik was een jaar of acht en drukte op de startknop van mijn vaders cd-speler. De kamer vulde zich met orgelmuziek, de Toccata en fuga in d-moll van Bach. Dat maakte diepe indruk, ik bleef steeds opnieuw naar die muziek luisteren". Toch kwam er een paar jaar later een drumstel in huis. Hij was elf en wilde zelf muziek maken. Drumde in een bandje met vrienden, kreeg muziekles en speelde rock. "Na een paar jaar informeerde mijn vader voorzichtig of ik ook ideeën had voor andere instrumenten, die wat minder lawaai maakten." Santiago besloot dat de gitaar zijn instrument zou worden. Het plan was heel goed te worden op gitaar en te beginnen met klassiek, maar alleen als opstap naar rock. Die stap is tot nu toe, vertelt hij met een lach, niet gemaakt.

Verliefd op muziek

Lascurain probeert onder woorden te brengen wat er gebeurde toen hij muziek leerde spelen, de sonates waarop hij oefende, de stukken uit de barok: "Het is schoonheid, opwinding, ik beleef het als verliefd worden. Je wilt met die ander zijn, de geheimen van de ander ontdekken." Gitaarspelen betekent ook heel hard studeren. Het eist veel techniek en virtuositeit. De vraag is hoe je daarin de magie van de muziek vasthoudt. "Ik wil die eerste verwondering en de opwinding blijven voelen, dat moet de motor zijn. Uiteindelijk speel ik maar om één reden: de liefde voor de muziek."

Interview - Laatst gewijzigd: 2015-02-10 16:15:19 · Gepubliceerd: 2 februari 2015 - 158