29 mei 2019 bijgewerkt: 7 mei 2020 Geschiedenis Enkhuizen, Noord-Holland Het leven aan de Zuiderzee ging vroeger niet over rozen. Mannen zaten vaak maandenlang op zee met gevaar voor eigen leven, terwijl hun vrouwen en kinderen keihard moesten werken om rond te komen. Garnalen pellen na school, vloeren schrobben, de was met de hand doen. Het Zuiderzeemuseum Enkhuizen laat dit jaar met Leven van de wind de rafelrandjes van het leven aan de Zuiderzee zien. Zouden we zo'n zwaar bestaan nu nog kunnen overleven? DagjeWeg.NL stak met de familie Pekelharing Taboada de handen uit de mouwen tijdens een nostalgisch dagje uit!

Terug naar toen

Zodra we met de veerboot in het buitenmuseum van het Zuiderzeemuseum aanmeren rennen Anna (7), Savi (4), Mika (4) en ouders Corina en Michiel het museumdorp in. De straatjes van het buitenmuseum zien er uit als een grote set uit een nostalgische film, maar dan echt. Elk huisje heeft namelijk vroeger echt ergens in Nederland gestaan. Huizen die in plaatsen rondom de voormalige Zuiderzee moesten worden afgebroken, werden steen voor steen in het buitenmuseum weer opgebouwd. Naast elke voordeur hangt informatie over waar het huisje stond en wie er in woonde. Voor we ergens binnen een kijkje nemen, spelen we spelletjes op een pleintje. Vader Michiel laat een oude ijzeren hoepel als een pro over de keien rollen. "Kijk Anna, dit is de iPad van vroeger," grapt hij. Corina waagt zich aan touwtjespringen en Savi en Mika slaan verderop ijverig aan het bouwen. En dan horen we ineens een stem uit één van de huisjes komen...

Leven op een kluitje

Het is Grietje, een vissersvrouw uit Zoutkamp. Of liever, een hologram van een vissersvrouw uit Zoutkamp. Grietje vertelt ons over haar leven. Haar man zit op zee, waardoor zij gedwongen is thuis in haar eentje de boel draaiende te houden. Ze heeft vijf kinderen, waarvan eentje is overleden. En oma, die ziek is, woont ook bij hen. De kinderen pellen na school garnalen om wat extra geld te verdienen. Het onderdeel heet Leven op een kluitje - en dat is wel duidelijk. In een hoekje staan gepelde garnalen, vlak daarnaast ligt oma te hoesten in bed en nog geen meter verderop hangt de was. Anna kan zich maar moeilijk voorstellen waarom kinderen zouden moeten werken. "Zaten de ouders dan te relaxen ofzo?" vraagt ze. In Grietjes huisje hangen allerlei vragen en antwoorden voor kinderen, zodat ze beter leren begrijpen hoe het leven vroeger was. Bij de uitgang van het minuscule huisje - waar vroeger dus zes mensen woonden - staat een ouderwetse buitenwc in de tuin. "Zou jij de emmer van de wc voor je broertjes legen?" vraagt Corina aan haar dochter. Anna haalt haar neus op. "Nee, dat ga ik echt nââit doen!"

Vuile handjes

Toch is het wel de bedoeling dat we zelf ook onze handen uit de mouwen steken. Matten kloppen, straattegels boenen met water en de ramen raggen: de kinderen gaan enthousiast aan de slag. Terwijl Savi als een malle een mat staat uit te kloppen, geeft een oudere mevrouw hem tips. "Mijn moeder deed het altijd zo", zegt ze terwijl ze het voordoet. Binnen proberen we de bedstee uit. Echt lekker ligt het niet, maar gezellig is het wel. Het huisje is helemaal ingericht als vroeger, met oude boerenpetten en jassen aan de kapstok, die ook op en aan mogen. Anna is aan het breien geslagen, maar vindt het maar moeilijk. Eigenlijk wil ze zich het liefst verkleden en de geit melken, die verderop in het buitenmuseum staat. Dus lopen we met z'n allen door naar de verkleedkist verderop in het buitenmuseum. Onderweg stoppen we voor een vers visje bij de visrokerij. Daarna vervolgen we onze tocht langs de prachtige molen, over oude bruggetjes en door sfeervolle straten. Anna, Savi en Mika krijgen allemaal een authentieke make-over. Lang blijft de klederdracht niet aan, want ze hebben moeite met spelen op klompjes. Maar ja, zo ging het vroeger. Klederdracht aan, naar school en daarna werken. "En wij denken dat wij nu druk zijn," zegt Corina. "Hierdoor besef je wel hoe goed we het nu hebben."

Reportage - Laatst gewijzigd: 2020-05-07 15:47:21 · Gepubliceerd: 29 mei 2019 - 4548