Wilde oase van rust midden in het bos

19 augustus 2022 bijgewerkt: 17 november 2024 Natuur Wageningen, Gelderland Arboretum De Dreijen en vooral Arboretum Belmonte zijn bekende plekken in Wageningen. Maar wist je dat ze nog een arboretum hebben? Diep verscholen in de bossen ligt één van de echt grote arboreta in Nederland: Arboretum Oostereng. Lang vergeten, maar in 2011 herontdekt. Sinds die tijd toveren vrijwilligers steeds meer markante plekjes tevoorschijn en zorgen ze ervoor dat de bijzondere planten en bomen weer alle ruimte krijgen. Wij namen een kijkje en werden een beetje verliefd.

Meer dan 100 jaar oud

Arboretum Oostereng stamt uit 1911. Toen wilde de eigenaar van Landgoed Oostereng graag een bomentuin bij zijn villa en hij strikte tuinarchitect en bomenkenner Leonard Springer voor dit karwei. De villa werd verwoest in de Tweede Wereldoorlog, het landgoed kwam bij Staatsbosbeheer en niemand keek meer om naar de bomentuin. In 2010 werd dit oude arboretum herontdekt en sinds 2011 - precies honderd jaar na de aanleg - gingen vrijwilligers aan de slag om de bijzondere bomen en cultuurhistorische elementen weer zichtbaar te maken. Het resultaat: een prachtige, bijna magische plek die een mengeling is van bos en tuin.

Goed kijken, want je bent er zo voorbij

Gelukkig staat Arboretum Oostereng aangegeven op Google maps, want je zou er zo voorbij fietsen. Het is dat we het weten, anders hadden we het houten naambord helemaal over het hoofd gezien. We slaan een klein zijpaadje in van de Keijenbergseweg en ontdekken informatiepanelen bij een elektriciteitshuisje. Daarachter verdwijnt een smal paadje het bos in, tussen hoge bomen door. Een pijltje op het hek en een bord met daarop 'Bomenpad 1.3 km' geven aan dat dit het inderdaad is!

Over smalle paadjes

Alles aan dit arboretum wordt zo onderhouden dat het een wilde oase blijft, meer bos dan tuin. De paadjes slingeren op een natuurlijke manier tussen de struiken en bomen door en een omgevallen exemplaar blijft liggen. Voedsel voor schimmels en paddenstoelen en schuilplek voor allerlei insecten, waar dan weer andere dieren van leven. Wij hebben alleen een enkel hagedisje gezien, maar hier kun je reeën, bosmuizen, boommarters en ringslangen tegenkomen. En wilde bijen en vlinders, dankzij de planten die je normaal niet in een bos ziet, maar hier wel. Het gezoem volgt ons over de paadjes, net als het zingen van de vele vogels die hier leven.

Volg de tunnel naar de geheime tuin

Overal komen we de sporen van het oude arboretum tegen. Een zichtlijn naar twee bomen op een laag heuveltje. Naambordjes bij plantjes tussen het groen die ons anders niet zouden zijn opgevallen. We geven het toe: wij zijn leken als het gaat om bijzondere fauna. Maar zo zien we ze toch en komen we te weten wat het is. Hetzelfde geldt voor de bomen en struiken. Dus dit is een sneeuwklokjesboom (Styracacaea), leuk om te weten! Dan zien we iets aparts: is dat een tunnel?

Ja, het is inderdaad een tunnel, staat op het bordje ernaast. Een trompe l'oeil of bedrogen oog. De tunnel heeft tien cirkels die steeds kleiner worden, waardoor hij langer lijkt dan hij is. En hij leidt naar een geheime tuin die doet denken aan een middeleeuwse besloten tuin. Het is geen onderdeel van het oorspronkelijke arboretum, maar dat houdt ons niet tegen. Een geheime tuin willen we natuurlijk zien. En inderdaad, als we uit de tunnel komen stappen we in een verstilde plek met bloemen en verschillende zitjes van hout. Allemaal verscholen tussen de bomen, met boven ons hoofd een bladerdak. We gaan er even voor zitten om van deze plek te genieten.

Blotevoetenpad en reuzenxylofoon

We vervolgen het kronkelende bomenpad, lezen de educatieve bordjes over de geschiedenis van deze fijne plek en de dieren die er leven en komen van alles tegen onderweg. Zoals een blotevoetenpad waar we wel even over aarzelen - wel doen, niet doen? - maar toch maar links laten liggen.

Daarna komen we bij iets wat op een enorme windgong lijkt. Alleen zijn de grote houten pijpen te zwaar om door de wind in beweging te worden gebracht. Het blijkt een xylofoon te zijn. Al snel hebben we een paar goede stokken gevonden en maken we onze eigen muziek in het bos.

Ook leuk voor kinderen

We eten ons broodje op een grote, stenen bank. In de verte horen we kindergelach en een enkele kreet. Misschien zijn ze wel het blotevoetenpad aan het lopen. Dan komen ze straks bij de reuzenxylofoon. En zouden ze de geheime tuin hebben ontdekt? We kunnen ons helemaal voorstellen dat dit een ideale plek is om met kinderen heen te gaan, ook als die geen enthousiaste wandelaars zijn. Er is genoeg voor ze te doen.

Paradijsje dankzij vrijwilligers

Onderweg komen we overal subtiel het werk van de vrijwilligers tegen, die ervoor zorgen dat Arboretum Oostereng een waar paradijsje is voor zowel wandelaars als planten en dieren. Ze zorgen ervoor dat er nergens bramen of andere planten de rest overwoekeren, plaatsen de informatiebordjes en beschermen de nieuwe aanplant.

We komen ook een aantal afgezaagde boomstammen op elkaar tegen. Wat leuk, een beeld? Het blijkt een bijenhotel te zijn.

Wij komen zeker terug!

Al met al vonden we het een heerlijke wandeling! We hebben veel langer gedaan over de 1,3 kilometer dan we normaal doen, maar er was ook zoveel te zien! We genoten vooral van de sfeer van deze bijzondere plek. En van de afwisseling. Imposante bomen, piepkleine bloemen die net boven de grond uitsteken, een stukje grasland met fruitbomen, een beukenbos - we kwamen het allemaal tegen. Samen met de aparte doorkijkjes en onverwachte hoekjes maakt dat we hier zeker nog een keertje terugkomen! Bijvoorbeeld in juni als de sneeuwklokjesbomen hopelijk bloeien. Want dat is nou wel een bucketlist dingetje.

Reportage - Laatst gewijzigd: 2024-11-17 02:25:31 · Gepubliceerd: 19 augustus 2022 - 4962