Bezoekdatum Zondag 11 juni 2017 (geschreven op 13 juni 2017)
alleenreizend
Ik kwam niet voor een dagje weg, maar om te solliciteren als vrijwilliger, voor na mijn pensioen. Ik proefde bij binnenkomst op het terrein een angstcultuur. Midden op de weg waarover ik stond een varken, ik aaide het varken, waar ik meteen van de eigenaresse een fikse uitbrander kreeg. De eerste drie tot vier maanden nadat je bent gestart mag je geen varken aanraken. Ze zei: dit is je ontgroening, maar ik hoef als kersverse bejaarde niet meer ontgroend te worden. Ik kon komen werken op zondagochtend van 9-13 uur, daar was ik toe bereid, maar toen ik zei dat ik eind oktober drie weken met vakantie ging, was het niet meer nodig. Iedereen mag zijn of haar eigen beleid voeren, maar je behandelt niemand zo. De varkens die er zijn worden geadoreerd, maar mini-varkens die worden afgedankt, zijn niet welkom. Kunnen die dieren er wat aan doen dat ze op verkeerde gronden bij mensen in huis zijn genomen?
Er heerst een rare sfeer, het voelde alsof ik in een sekte terecht was gekomen. En wat er al op internet staat, dat alles om de eigenaresse draait, dat beaam ik. Ik heb het eind van de workshop meegemaakt, bij de fotoshow met de beamer, één en al ophemeling van de eigenaresse Dafne. Ik lees ook op internet dat de eigenaresse openlijk een vrijwilliger een uitbrander gaf en zelfs sloeg, ik zie het haar doen. Het Beloofde Varkensland is een vreemde plek, waar ik geen dagje uit zou willen gaan.
Beoordeling gegeven door Marijke Weisglas.